Samenvatting

Patiënten met chronisch hartfalen (CHF) vertonen een hoge graad van fysieke vermoeidheid en kortademigheid. Door een verminderd hartdebiet en daardoor inefficiënt functioneren van de perifere vaten neemt het zuurstoftransport naar de spieren en organen af. Naast de medische aanpak is een voorzichtige (her)opbouw van de perifere functies van skelet- en ademhalingsspieren noodzakelijk. Aansluitend kan dit gevolgd worden door een individueel afgestemd trainingsprogramma dat vooral de submaximale inspanningscapaciteit van de patiënt tracht te verbeteren. Pas dan kan de fysiotherapeut erin slagen om de patiënt met CHF een betere kwaliteit van leven te geven en weer te laten functioneren in het dagelijkse leven met verminderde kortademigheid. Na een uitleg in een vorig artikel over de pathofysiologie van hartfalen en de randvoorwaarden voor de fysieke training bij stabiele patiënten met chronisch hartfalen beschrijft dit artikel hoe een trainingsprogramma eruit kan zien.