Bij intervaltraining is er sprake van een systematische afwisseling tussen arbeid (inspanning) en (on)volledig herstel. Deze afwisseling zorgt ervoor dat de skeletspieren, het hart en de bloedvaten een effectieve trainingsprikkel krijgen. Verschillende onderzoeken laten zien dat hoog-intensieve intervaltraining (HIT) tot aanzienlijke fysiologische aanpassingen van het lichaam leidt. Deze aanpassingen zijn, ondanks een veel kortere trainingsduur, overeenkomstig met de aanpassingen van traditionele duurtraining. Het doel van dit artikel is om de effecten en mechanismen achter HIT te beschrijven en de toepassing bij patiënten en sporters te illustreren aan de hand van enkele voorbeelden van HIT-training.
| Auteurs | Takken, T. |
|---|---|
| Thema | Training en inspanningsfysiologie |
| Accreditatie | 1 accreditatiepunt |
| Publicatie | 8 juni 2013 |
| Editie | Physios - Jaargang 5 - editie 2 - Editie 2, 2013 |
Na het lezen van dit artikel:
• weet u dat HIT in een korter tijdsbestek vergelijkbare of betere resultaten geeft dan traditionele conditietraining;
• weet u dat de moleculaire mechanismen die ten grondslag liggen aan de effecten van HIT vergelijkbaar zijn met de effecten van traditionele duurtraining;
• weet u dat HIT geen maximaal inspanningsniveau vergt, ook minder intensieve training kan effectief zijn, zoals onder meer is aangetoond bij patiënten met diabetes type II en hartfalen.
Er zitten geen programma's in het winkelmandje
